از دیدگاه اسلام، پیروزی واقعی تنها به معنای سقوط یک نظام طاغوتی، تصرف و تسلط سرزمین‌ها و مناطق بیشتر نیست، بلکه هدف و نتیجه‌ای پیروزی باید حاکم ساختن همه‌جانبه اسلام در آن سرزمین و حمل اسلام به سایر سرزمین‌ها باشد.
اگر در یک سرزمین بعد از پیروزی مجاهدین نظام طاغوتی با نهادها و قوانین آن ریشه‌کن گردید و اسلام و قوانین شرعی تطبیق گردید، این‌جاست که می توان حرفی از پیروزی به زبان آورد. در غیر آن، اگر سقوط نظام‌های طاغوتی و آزادسازی مناطق منجر به آزادسازی افکار و قلب‌ها از هر آنچه مخالف اسلام است، نشود، این پیروزی کامل نیست. اگر سرانجام این پیروزی تنها تغییر چهره‌ها و تطبیق کامل اسلام نباشد، این پیروزی به نفع اسلام و مسلمان‌ها نبوده، بلکه به حاکمیت هوای نفس، فساد و ظلم منجر خواهد شد.
متأسفانه مثال‌های بسیار تلخی در این مورد وجود دارد، چنان‌که مجاهدین افغانستان در سال ۱۹۹۱ اشغال‌گران شوروی را خارج و بقایای آن را ساقط کردند، اما این پیروزی به دلیل اختلافات داخلی، نبود رهبری واحد و نفوذ استعمارگران، افغانستان را به میدان جنگ داخلی مبدل ساخت. گروه‌های مختلف برای منافع شخصی و قدرت‌طلبی به جان یکدیگر افتادند و در نهایت، غرب و قدرت‌های منطقه‌ای مسیر این پیروزی را به انحرف کشیدند. باوجودی‌که مجاهدین افغانستان قدرت را گرفتند، اما اسلام حاکم نگشت.
 مردم الجزایر پس از سال‌ها جهاد و قربانی‌های بی‌شمار موفق شدند اشغالگران فرانسوی را از سرزمین خود بیرون کنند. اما پس از استقلال، نظامی که تأسیس شد، سکولار و وابسته به غرب بود و ارزش‌های اسلامی در جامعه به حاشیه رانده شد و اسلام تطبیق نشد. حاکمان وابسته به استعمار نتوانستند آرمان‌های مردم برای تطبیق کامل اسلام را محقق کنند. در نتیجه الجزایر دچار بحران‌های سیاسی و اجتماعی شد و با آرمان‌های تطبیق اسلام خیانت صورت گرفت.
 انقلاب مردم ایران علیه نظام شاهی، یک قیام مردمی بود که با شعارهای اسلامی و ضد استعماری آغاز شد. اما پس از پیروزی، این انقلاب به نظامِ براساس ملی‌گرایی ایرانی تبدیل شد. حاکمیت ایران به جای تلاش برای تطبیق اسلام و وحدت امت اسلامی، در سطح منطقه‌ای و بین‌المللی، درگیری‌های قومی و مذهبی را دامن زد و نفوذ سیاسی خود را گسترش داد.
بهار عربی یک نقطه عطف در تاریخ خاورمیانه بود و در کشورهای مختلف مانند مصر، تونس و لیبیا، مردم علیه رژیم‌های فاسد و دیکتاتوری قیام کردند. این قیام‌ها ابتدا با شعارهای اسلامی آغاز شد. اما در نهایت، به دلیل نبود رهبری واحد و نفوذ قدرت‌های غربی، این انقلاب‌ها یا شکست خوردند و یا به آشوب و هرج‌ومرج تبدیل شدند. در مصر، اردوی وابسته به امریکا به قدرت بازگشت و گروه‌های اسلامی سرکوب شدند. لیبیا به میدان جنگ داخلی و قدرت های بین المللی مبدل شد. در تونس، سکولاریزم و نفوذ غرب مسیر انقلاب را تغییر داد.
چنان‌که در گذشته موفق شدیم انگلیس، شوروی و امریکا را از مناطق و سرزمین‌های اسلامی بیرون کنیم، اما پس از آن، نتوانستیم اسلام را تطبیق کنیم و این پیروزی بسیار کوتاه مدت بود و متأسفانه دوباره نظام‌های سکولار و غربی با تغییر چهره‌ها جایگزین شدند؛ نظام‌هایی که دشمن اسلام و مسلمانان بودند. اما آنچه که هدف مبارزه و قربانی مسلمانان که عبارت از پایه گذاری یک دولت مقتدر اسلامی، تطبیق اسلام و وحدت جهان اسلام بود، محقق نگشت.
پس پیروزی واقعی چیست؟
پیروزی واقعی زمانی به دست می‌آید که اسلام به‌طور کامل در فکر، عمل، سیاست و دولت‌داری ما ریشه بدواند؛ و در مقابل هر نوع فکر و سیاستی که در آن اثری از قوم‌گرایی، قبیله‌گرایی، نژادپرستی، مفکوره‌های ملی (منافع ملی، بیرق ملی، مرز ملی، سرود ملی) وجود داشته باشد، در میان مسلمانان ریشه‌کن گردد. این تحول فکری و عملی، اساس پیروزی است.
به اصطلاح ساده‌تر، پیروزی واقعی از دیدگاه اسلام بر اساس اصول ذیل استوار است؛
عقیده اسلامی باید اساس همه امور قرار گیرد؛
افکار و ارزش‌های غیر اسلامی اسلام ریشه‌کن شده و شریعت اسلامی به عنوان قانون تطبیق گردد؛
نظام سیاسی اسلام ( خلافت راشده ثانی) تأسیس شود
از الله سبحانه و تعالی می‌خواهیم که در میان امت اسلامی شرایط پیروزی حقیقی را فراهم سازد و این امت بتواند بار دیگر بیرق اسلام را در زمین بلند کرده و به عزت و سربلندی دست یابد.