هفته‌ی قبل (۲۷ حوت ۱۴۰۲) نیرو‌های هوایی پاکستان بر بعضی مناطق ولایات خوست و پکتیای افغانستان حملات هوایی را انجام دادند که بر اساس گزارشات یک‌تعداد مردم ملکی شهید و زخمی شدند. این حملات هوایی در حالی صورت می‌گیرد که روابط افغانستان و پاکستان بعد از به میان آمدن حکومت فعلی تیره گردیده و تا سرحد درگیری‌های مسلحانه رسیده است.
این بار نخست نیست که ارتش پاکستان بر افغانستان حملات هوایی انجام می‌دهند. قبل از این نیز ارتش پاکستان چندین بار بر افغانستان حملات هوایی و بمباردمان هدفمندانه را انجام داده اند که زیان‌های مالی و جانی را نیز در بر داشته است.
بر دوام تیره‌گی روابط میان افغانستان و پاکستان از یک سو مفکوره‌ی زهرآلود نشنلیزم رول تخریبی اساسی داشته و از سوی دیگر این همه پالیسی ضداسلام امریکاست که از سوی دستگاه سیاسی و نظامی پاکستان در منطقه تطبیق می‌گردد. در تنش افغانستان-پاکستان چندین مسئله نهفته است که باعث می‌گردد این تنش دوام یافته و هیچ‌گاهی برادران و خواهران دو طرف مرز در صلح و آرامش زندگی ننمایند. این مسایل قرار ذیل اند:
پالیسی ضد اسلام دولت امریکا: دولت امریکا به دولت پاکستان وظیفه سپرده که بر دولت افغانستان فشار‌ها را افزایش داده و جاری نگهدارد که عاصم منیر، رییس ارتش پاکستان در سفر اخیر خود به واشنگتن با جانب امریکایی در مورد این مسئله به تفاهم رسیده است. بر اساس این تفاهم، دولت پاکستان قبول نموده که فشار‌ها (سیاسی، نظامی، اقتصادی و تجارتی) بر دولت افغانستان را جاری نگهداشته و با گذشت زمان بیشتر نماید؛ چون این جزء استراتیژی امریکا در قبال افغانستان است و پاکستان باید آن‌را عملی نماید.
خاطرجمعی هند: سیاست امریکا در منطقه اینست که هند از مزاحمت‌های پاکستان و بقیه دولت‌ها رهایی یافته و فرصت این‌را داشته باشد که به مبارزه با چین توجه نماید. برای دست‌یابی به این هدف دشمن تاریخی هند (پاکستان) باید قضیه کشمیر با هند را فراموش نماید و از قضیه‌ی آزادی کشمیر و حمایت از مجاهدین دست بردارد و انرژی خویش‌را به عوض هند بر تضعیف و سرکوب دولت افغانستان، گروه‌های جهادی – اسلامی و قبایل پاکستان به مصرف رساند.
تضعیف نظام فعلی افغانستان: پالیسی دستگاه سیاسی – نظامی پاکستان در مقابل افغانستان اینست که در افغانستان هیچ‌گاه یک دولت قوی به میان نیاید؛ چون این بر اساس فکر نشنلیزم دولت – ملت به زیان پاکستان است. هم‌چنان سیاست پاکستان در مقابل حکومت فعلی افغانستان اینست که اجازه ندهد دولت فعلی تقویه شده و بر پای خود بایستد. چون قوت آن به معنی پاکستانِ ضعیف و متزلزل است. پس تضعیف سیستماتیک دولت افغانستان، پالیسی دراز‌مدت دستگاه نظامی پاکستان است که به اشکال مختلف آن‌را تطبیق می‌نماید.
مسایل فوق تنها فکر دولت پاکستان نه؛ بلکه فکر تمام دولت‌های دنیاست؛ چون نه برای امریکا و نه برای بقیه دولت‌ها قابل قبول است که یک قدرت جهادی – اسلامی به قدرت برسد و تقویه گردد؛ مگر این‌که از ارزش‌های خویش دست بردارد.
برای تحقق و تعقیب اهداف فوق، مقامات نظامی – سیاسی پاکستان سیاست دشمنی را با افغانستان اتخاذ نموده و برای دوام حالت فعلی زمینه‌سازی می‌نمایند. اگر دولت افغانستان هرچند از خود نرمی نشان دهد و بخواهد وضعیت را با پاکستان کنترول و از زبان تفاهم کارگیرد، نتیجه‌ای نخواهد داشت؛ چون دولت پاکستان پروژه تضعیف و فشار را بر دولت افغانستان از امریکا بدست آورده و باید آن‌را تطبیق نماید. اگر منافع امریکا ایجاب نماید و به پاکستان بگوید که با افغانستان تا سرحد جنگ به پیش رود، ارتش پاکستان این کار را انجام خواهد داد و این انتخاب موجود است.
پس مسئله اصلی اینست که مشکل فعلی با پاکستان بخشی از استراتیژی بزرگی است که در عقب آن امریکا قرار داشته و دولت پاکستان من‌حیث اجیر، مسئولیت عملی نمودن آن‌را دارد.
راه‌حل اساسی، واقعی و دایمی اینست که حکومت فعلی افغانستان تمام قوت‌ها و انرژی خویش را منظم نموده، مجاهدین پاکستان، مجاهدین مهاجر در افغانستان و ظرفیت‌های سیاسی فکری امت را منسجم و تحت یک چتر درآورده و از روی یک استراتیژی عملی، طرح آزادی پاکستان از سیکولریزم و رهبران اجیر را ایجاد نموده و به زودی گام بردارد، توسط آن پاکستان را از سکولریزم و اشغال امریکا آزاد نموده و خلافت راشده دوم را در افغانستان، پاکستان و آسیای‌میانه اعلام نماید و مردم مؤمن این سه سرزمین را از نظام‌های کفری و استعمار فکری، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی آزاد ساخته و صاحب زندگانی با عزت و آرام نمایند. در غیر این‌صورت هر راه‌حل دیگری موقتی و بی‌نتیجه است. این راه‌حل خواسته‌ی الله سبحانه وتعالی، رسول الله صلی الله علیه وسلم، مجاهدین منطقه و امت بزرگ این منطقه می‌باشد. با این اقدام عزت و سربلندی دنیا و آخرت نصیب ما خواهد شد و این منطقه از شر و فساد امریکا و مزدورانش آزاد شده و با نور اسلام منور خواهد شد. ان‌شاءالله!