اخیراً اجلاس گروه 20 در باره افغانستان به میزبانی ایتالیا از طریق فضای مجازی برگزار گردید. در این اجلاس اقتصادهای بزرگ جهان وعده دادند برای جلوگیری از به میان آمدن یک فاجعه اقتصادی در افغانستان تلاش کنند. اتحادیه اروپا در این نشست ویژه اعلام کرد یک میلیارد یورو به افغانستان کمک می‌کند. همچنان در این نشست رهبران این گروه از جمله جو بایدن، رئیس جمهور امریکا، تاکید کرده اند که کمک‌ها باید از طریق سازمان‌های بین المللی و نه طالبان، منتقل شود.
این کمک‌ها در حالی صورت می‌گیرد که در گذشته نیز میلیاردها دالر در این کشور سرازیر شد، اما نتیجه قابل ملاحظه‌ای در از میان بردن فقر در بر نداشته است. چنانچه، درصد کمی از این کمک‌ها به دست مردم افغانستان می‌رسید و اکثریت آن توسط نهادهای خارجی حیف و میل می‌شد. این در حالی است که این کمک‌ها همواره با منت و شروط به افغانستان داده شده است و مردم افغانستان را به نحوی زیر بار این کمک قرار داده‌اند. در نشست گروه 20 نیز رهبران این گروه تاکید بر این داشته‌اند که کمک‌ها باید از طریق سازمان‌های بین المللی صورت بگیرد، همان نهادهای که سال‌ها بیش از 80 درصد کمک‌های خارجی را دریافت می‌کردند و در قبال دخل و خرج آن به هیچ نهاد دیگری پاسخگو نبودند و در واقع، از این طریق، پول‌های کمکی خارجی، بار دیگر به کشورهای مبداً عودت داده می‌شد.
مورد دیگری که باید بدان توجه داشت این است که این کمک‌ها، حتی اگر 20 درصد آن به دست مردم برسد، مشروط بوده و با خود شرایطی را به همراه دارد، چنانچه در گذشته نیز همین گونه بوده است. بدون شک کشورهای کمک کننده خواسته‌های دارند که باید برآورده شود و چراغ سبز نشان دادن به شرایط این کشورها در واقع متابعت از آنها خواهد بود. این یعنی کشورهای که کمک می‌کنند در آینده فرمان نیز خواهند داد و این درست تجربه‌ی است که در حکومت گذشته نیز مشاهده شد. چنانچه حکومت قبلی تابع و فرمان بردار کشورهای کمک کننده بود و این حالت از وابسته‌گی بی نهایت آن پرده بر می‌داشت. حکومت قبلی یک حکومت ناکارا و فاسد بود که توانایی این را نداشت از داشته‌های خود برای تنظیم امور مردم استفاده کند، بناء دایم دست به دامن غرب و کمک‌های آنها دراز می‌کرد و این مورد آنها را به غلامان حلقه به گوش غربی‌ها مبدل ساخته بود که بدون اشاره آنها حتی صلاحیت نوشیدن آب را هم نداشتند.
بناء بهتر خواهد بود تا تجربه حکومت فاسد قبلی تکرار نگردد و پا در جای پای آن گذاشته نشود. باید از توانایی‌ها، داشته‌ها و ظرفیت‌های موجود در این سرزمین استفاده صورت گیرد و بار دیگر مردم مسلمانان افغانستان وابسته به کمک‌های غرب نشوند. چنانچه این وابسته‌گی منجر خواهد شد تا شرایط آنها هم پذیرفته شود که بدون شک این شرایط هیچ گاه به نفع اسلام و مسلمانان نبوده و ذلت را برای همه‌ی ما به همراه خواهد داشت. کافیست اسلام به صورت همه جانبه در قالب یک دولت مقتدر (خلافت) در بخش‌های مختلف اجتماعی، سیاسی و اقتصادی تطبیق گردد تا مشکلات موجود به راحتی و بدون دست دراز کردن به طرف غرب از میان برده شود. چنانچه اسلام یک بسته مکمل است که با تطبیق انقلابی و بدون در نظر داشت مصلحت‌های که در برابر تطبیق آن قرار می‌گیرد می‌توان رفاه و آسایش را در بخش‌های مختلف به ارمغان آورد. پس تنها با اسلام و تطبیق بی قید و شرط آن می‌توانیم از این وابسته‌گی‌ها رها شویم!

سهیل صالحی