به اساس یافتههای روزنامه هشت صبح تنها در چهار ولایت افغانستان
حدود 150 میلیون افغانی از بودجه مختص به کرونا حیف و میل شده است. و همینگونه
خبرگزاری پژواک میگوید که به تعداد 32 دستگاه تنفسی(ونتلاتور) به پاکستان قاچاق
شده است. این همه در حالی صورت میگیرد که حکومت افغانستان تحت نام مبارزه با
کرونا طرح قرضه 17 میلیارد افغانی از صندوق بینالمللی پول را تهیه نموده و
پارلمان آنرا تایید نمود.
یکی از حکمتهای حوادث اینست که همه را افشا نموده و ذات پنهان
انسانها را آشکار مینماید. حکومت افغانستان که تشت رسوایی آن قبلتر از امروز از
بام افتاده بود اما با شیوع کووید-19 عورت اش بیش از پیش آشکارا گردید. دولت
افغانستان از همان اوایل با ویروس کرونا منحیث یک قصاب برخورد میکرد. حلقات
مافیایی حکومت در جستجوی این بودند که چگونه از مرگ مردمِ این سرزمین چرب و روغنی
شوند.
فلسفه وجودی دولتها اینست که در خدمت مردم خویش بوده و حلال
مشکلات آنها باشد. اما حکومت افغانستان ازین فلسفه خالی گشته و منحیث یک دزد و
غارتگر تشریف دارد؛ دزدی که از کفن مردم خویش میدزدد. این حکومت بنابر اینکه از
هر لحاظ آن وابسته و چشم به بیرون است در بحران کرونایی نیز دستهای ذلت خویش را
به بیرون درازتر نموده و به اندازه ذلت خویش برای خود جیبهای بزرگتری دوختند.
این نظام سالهاست که ارزشهای مردم این سرزمین را میدزدد چون از
بنیاد در تضاد با اسلام و ارزشهای آن قرار گرفته. اما پهلوی این دزدیهای فکری
حالا مشغول اینست که نفَسهای مردم را بدزدد. پس مردم مسلمان افغانستان باید
بدانند که این حکومت را اگر از هر طرف بخوانند برای شان پاسخگو نیست. چون دولت
فعلی مثل همان دزدی است که به قضاوت گماشته شده است. پس شکایت را باید جای دیگری
بٌرد. جایی که دولت از بطن جامعه ظهور نموده و حاکم هم نزد خدا و هم نزد مردم خویش
مسوول باشد. این همان حکومتیست که الله به آن امر کرده؛ دولت خلافت، حکومت حق و
عدالت که تاسیس آن از مهمترینِ فرضهاست.