امت اسلامی به حدی درمانده و بیچاره شده‌اند که در هر کجای جهان به ارزش‌های شان توهین صورت می‌گیرد و اما هیچ گونه مدافع و پاسخ‌دهنده‌ای به آن وجود ندارد. در امریکا قرآن آتش زده می‌شود و اما حُکام سرزمین‌های اسلامی هیچ گونه پاسخ عملی از خود نشان نمی‌دهند. در اروپا به پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وسلم توهین صورت می‌گیرد و زنان مسلمان اجازه ندارند حتا بگونه‌ای شخصی حجاب داشته باشند؛ و در سرزمین‌های اسلامی از جمله مسلمانان فلسطین حق ندارند بدون اجازه‌ای یهودیان اشغال‌گر حتا نماز خود را در مسجدالاقصی و نخستین قبله‌ای مسلمانان به راحتی ادأ نمایند.
در هندوستان حتا به دختران مسلمان اجازه داده نمی‌شود با حجاب اسلامی وارد مکاتب و پوهنتون‌ها شوند؛ تا جایی که حتا اعضای برجسته‌ای حزب حاکم در آن کشور به رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم و ام‌المومنین خطرناک‌ترین توهین و تهمت را بستند، و اما تاکنون هیچ گونه پاسخ عملی به آن داده نشده است.
در کنار مسلمانان هرچند برخی از حُکام سرزمین‌های اسلامی توهین بر پیامبر اسلام توسط اعضای برجسته‌ای حزب حاکم در هند به رهبری مودی را تقبیح کردند، اما اگر به موقف‌های حکام سرزمین‌های اسلامی عمیقاً نگاه شود گویی که درمانده‌ترین انسان‌های کره زمین همین‌ها اند که پیرامون یک چنین گستاخی بزرگ از خود عکس‌العمل نشان می‌دهند. با احساس‌تر از حُکام، اما عامه‌ای امت اسلامی در سرتاسر جهان از خود عکس‌العمل شدید نشان داده و آن را تقبیح کردند. این در حالی است که پاسخ به توهین رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم را باید دولت اسلامی و ارتش‌های سرزمین‌های اسلامی بدهند، و اما کدام دولت و کدام ارتش؟!
در زمان پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم و در نخستین سال‌های تأسیس دولت اسلامی در مدینه وقتی که یک زن مسلمان از بازار یهودیان عبور می‌کند جوانان یهودی به او اهانت می‌کنند؛ به حدیی که شرم‌گاهش نمایان می‌شود. یکی از مسلمانان وقتی وضعیت را می‌بیند برای دفاع از خواهر مسلمانش یک تن از یهودیان را به قتل می‌رساند و نیز خود توسط یهودیان دیگر کشته می‌شود. اخبار این حادثه به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم می‌رسد، و پیامبر با لشکرِ عظیم برای دفاع و انتقام از یک زن، به سوی یهودیان می‌شتابد. سرانجام یهودیان پس از پانزده روز محاصره حاضر می‌شوند تا مدینه را -به شرط زنده‌ماندن شان- ترک کنند.
در واقع رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم بخاطر گرفتن انتقام از توهین بر یک زن و انتقام از خون یک مسلمان لشکر عظیم را ترتیب می‌دهد تا این‌که به آن پاسخ داده باشد، هرچند این کار منجر به جنگِ تمام عیار شود. افزون بر این در تاریخ شگوفای مسلمانان روایات زیادی وجود دارد که حاکمان مسلمان برای دفاع از توهین بر یک زن و یا توهین به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم بزرگ‌ترین لشکرها را آماده کرده‌اند تا پاسخ چنین توهین‌های را بدهند.
اما در عصر کنونی این همه ارتش‌های حکام سرزمین‌های اسلامی برای چه و بخاطر کی آراسته شده‌اند؟ آیا بزرگ‌تر و خطرناک‌تر از اعلام دشمنی و توهین بر پیامبر و ام‌المومنین وجود دارد که اعضای حزب حاکم یک کشور چنین گستاخی را از خود نشان می‌دهد؟! آیا به عنوان یک امتِ عظیم و این همه اردوها به حدی درمانده شده‌ایم که پاسخِ توهین بر پیامبر مان را داده نمی‌توانیم، هرچند پاسخ به آن به قیمت دشمنی با همه‌ی مسلمانان تمام شود؟
تاریخ امت اسلامی هرگز ذلت‌مندتر و درمانده‌تر از این را شاهد نبوده است. چه اتفاقی بزرگ‌تر از این وجود دارد که حُکام سرزمین‌های اسلامی با ارتش‌های میلیونی در انتظار آن نشسته‌اند؟
رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم برای دفاع از یک زن مسلمان هرچند در برابر مسلمانان افزون بر یهودیان تهدیدِ حمله‌ای بزرگ‌ترین دشمن یعنی لشکر قریش وجود داشت، با آنهم حاضر نشد تا انتقام این توهین را به تعویق اندازد. اما ارتش‌های بیش از 50 کشورهای اسلامی حاضر نیستند تا از پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم به دفاع بپردازند. این چه ذلتی است که حکام سرزمین‌های اسلامی به خود اختیار کرده‌اند که غیر از لفاظی و تقبیح کردن هیچ گونه اقدام عملی از خود انجام نمی‌دهند.