اخیراً جو بایدن، بودجه‌ی ۷۱۵ میلیارد دالری دفاعی را برای سال مالی ۲۰۲۲ معرفی کرد که کمک ۳.۳ میلیارد دالری به نیروهای افغان را نیز شامل می‌شود. این پیشنهاد، ۳۰۰ میلیون دالر بیشتر از هزینه‌ای است که ایالات متحده سال گذشته‌ی مالی به افغانستان کمک کرد. برعلاوه‌ی کمک‌های نظامی، افغانستان کمک‌های بیشتر از وزارت خارجه‌ی امریکا نیز به دست خواهد آورد. این وزارت در ۲۸ می گفت که در بودجه‌ی سال مالی ۲۰۲۲ میلادی ۳۶۰ میلیون دالر برای افغانستان پیشنهاد کرده که در مقایسه با سال گذشته ۳۴ میلیون دالر بیشتر است. این پول در بخش مبارزه با تروریزم، مبارزه با تجارت مواد مخدر و حفاظت از حقوق زنان کمک خواهد کرد.
تبصره:
این به کلی واضح است که امریکا و ناتو از دید نظامی در طولانی‌ترین جنگ تاریخ خود شکست فاحشی را متقبل شده است. اما امریکا به هیچ وجه حاضر نیست، این شکست خود را مانند شکست شوروی در افغانستان بپذیرد، چون نگران پیامدهای فاجعه‌بار آن در عرصه جهانی می‌باشد. از برای همین بود که امریکا به پروسه صلح و مذاکره مستقیم با گروه طالبان متوسل شد، که سرانجام منجر به توافقنامه دوحه گردید.
مبتنی بر توافقنامه دوحه امریکا مکلف بود تا تمام نیروهای خود را توأم با نیروهای ناتو تا ماه می سال جاری از افغانستان خارج سازد. اما امریکا مثل همیشه به این تعهد خود عمل ننمود و بدون تفاهم و هماهنگی با گروه طالبان، تاخیر خروج خود را تا ماه سپتمبر سال جاری اعلام کرد، که این تصمیم خود دال بر نقض توافقنامه دوحه از جانب امریکا می‌باشد.
از جانب دیگر امریکا، کشورهای عضو ناتو، سایر کشورهای کفری و بقیه حکومت‌های مزدور سرزمین‌های اسلامی، هیچ یکی از این‌ها نمی‌خواهند که یک گروه اسلامی در اثر مبارزات مسلحانه و حتی کاروزار دموکراتیک در یک سرزمین اسلامی و به گونه موفق آن به قدرت برسند. چون که چنین گروه‌ها و دولت‌ها می‌توانند برای سایر گروه‌های مبارز در سرزمین‌های اسلامی الگو ‌قرار گیرند و قدرت حکام خاین و مزدورهای کفار را در سرزمین‌های اسلامی متزلزل سازند. لذا تمام شیاطینِ این دولت‌ها دست به دست هم داده‌اند طالبان نیز به مثل مجاهدین علیه شوروی، قدرت افغانستان را موفقانه به دوش نگیرند.
ازین رو از یک جهت خشونت در افغانستان علیه تمام اقشار جامعه اعم از زن، مرد، طفل، عالم دین، ژورنالیست، استاد پوهنتون، محصل، متعلم و … به اوج تاریخ خود رسیده است و از جانب دیگر تمام جهت‌های دخیل تحت چتر دولت دست‌نشانده امریکا در افغانستان آمادگی جنگ را گرفته و توسط هند، ایران، سعودی و امارات تمویل و تجهیز می‌گردند. در همین جریان اینک خود امریکا نیز ۳۰۰ میلیون دالر بودجه نظامی برای نیروهای افغان را نسبت به سال آینده بیشتر اعلام نموده است. لذا این تصمیم حکومت جو بایدن در آستانه خروج تمام نیروهای خارجی از افغانستان می‌تواند پیام مهمی را در مورد حمایت از نیروهای امنیتی دولت دست‌نشانده خویش در افغانستان، داشته باشد.
هرچند اکثر کشورهای پیرامون افغانستان، نسبت به جنگ طرفدار صلح و خروج مسوولانه امریکا و ناتو می‌باشند و به جای یک افغانستان نا امن افغانستان با امن را به نفع خود می‌دانند. اما امریکا ازین گرمایش تنور جنگ در افغانستان از کشورهای منطقه نیز امتیازگیری می‌کند و می‌خواهد نفوذ نظامی، استخباراتی و اقتصادی خود را در منطقه توسعه دهد. خواست امریکا از ایجاد پایگاه‌های نظامی در آسیای‌میانه و ایجاد پایگاه‌های نظامی در پاکستان خود دال بر همین موضوع می‌باشد.
همچنان امریکا وضعیت سیاسی افغانستان را تحت عنوان پروسه‌ی صلح و اوج‌گیری خشونت‌ها به شکلی بغرنج و مبهم ساخته است که هیچ سیاست‌مدار و متنفذ به شمول اراکین بلندرتبه دولتی و رهبری گروه طالبان نمی‌فهمند که کشورهای دخیل در افغانستان چه می‌خواهند و وضعیت کشور به کجا خواهد انجامید.
قابل یاد آوری‌ست که امریکا توسط پروسه صلح توانست که حملات طالبان را بر نیروهای خود و نیروهای ناتو متوقف سازد، اما از سوی دیگر حملات علیه نیروهای افغان شدت گرفت و جنگ کلاً افغانی شد. درین جریان، پروسه ملیشه‌سازی نیز ادامه یافت؛ تا سرحدی که تمام جهت‌ها آمادگی جنگ را گرفتند و جهت‌های که در بسیج نمودن مردم خود ناکام بودند، به شکل بسیار مرموزی دست به ایجاد وحشت و حملات تروریستی زدند. تا ازیک طرف بتوانند که نفرت مردم خود را علیه طالبان تحریک نموده و به آن‎‌ها انگیزه جنگ دهند و از جانب دیگر دولت افغانستان با ایجاد چنین حوادث مرموز و استخباراتی می‌خواست به جهان این پیام را برساند که طالبان هنوز هم برای تصاحب قدرت در افغانستان از زور و خشونت کار می‌گیرند و در راهکار آن‌ها هیچ تغییر اساسی به میان نیامده است.
با در نظر داشت واقعیت‌های فوق؛ ما بارها گفته بودیم و یک بار دیگر نیز تاکید می‌کنیم؛ که توقع صلح و خیر از اشغالگران -به خصوص از امریکا و ناتو- مانند توقع هدایت از شیطان است. فلهذا در دیدگاه تمام جهت‌های مسلمان در مورد پروسه‌ی صلح باید تغییر اساسی بیاید و واجب است که به جای سیاست پراگماتیک و غیر اسلامی به سیاست اسلامی مبتنی بر مبداء (ایدیولوژی) اسلامی متوسل گردند. چون الله متعال در قرآن و رسول الله صلی الله علیه وسلم در سیرت و سنت خود دشمنی یهود، نصارا و مشرکین را به وضاحت بیان نموده و بر همین اساس، باید تمام جهت‌های ذیدخل علیه امریکا و ناتو متحد گردند و نگذارند امریکای شکست‌خورده ازین شرایط بغرنج نیز امتیازگیری کند. بل جهت‌های مسلمان باید بسیار متحدانه تا سرحدی علیه امریکا مبارزه کنند،‌ که شکست امریکا و ناتو در افغانستان به امر حتمی و حقیقت جهانی مبدل گردد، که دیگر نتوانند هیچ نوع نفوذ خود را درین سرزمین و حتی در منطقه حفظ نماید. این مبارزه باید با مبارزینی که برای تاسیس دوباره دولت خلافت بر منهج نبوت در منطقه تلاش می‌ورزند همگام شود، تا باشد که دولت راشده اسلام را دوباره تاسیس نموده و نیروهای متجاوز و اشغالگر را تا آشیانه‌های شان تعقیب نماییم.

سیف‌الله مستنیر
رییس دفتر مطبوعاتی حزب التحریر - ولایه افغانستان